مقایسه وضعیت پوسیدگی دندانی در دانشجویان علوم پزشکی و غیر علوم پزشکی شهر همدان در سال ۱۳۸۹

مقدمه: با وجود پیشرفت های صورت گرفته در شاخه های مختلف دندان پزشکی، همچنان پوسیدگی دندان شایع ترین عفونت جوامع انسانی محسوب می گردد که در قالب معضلی حل نشده در فعالیت های بهداشتی- درمانی بیشتر کشورهای جهان مطرح است. شاخص (decay, missing, filling, teeth) dmft به عنوان یکی از معتبرترین معیارهای بررسی سلامت و وضعیت بهداشت دهان و دندان مطرح است که تحصیلات و عوامل اقتصادی- اجتماعی می تواند در آن دخیل باشد. بنابراین هدف از این پژوهش، بررسی شاخص dmft در دانشجویان دندان پزشکی، پزشکی، مهندسی و طلاب حوزه علمیه شهر همدان بود. مواد و روش ها: در این مطالعه که به صورت مقطعی و از نوع توصیفی- تحلیلی بود، 200 دانشجو از چهار رشته مختلف تحصیلی (هر رشته 50 نفر) به روش تصادفی ساده انتخاب شدند. معاینات بالینی توسط فرد معاینه گر که دانشجوی سال آخر دندان پزشکی بود زیر نور یونیت و با کمک آینه و سوند صورت گرفت. داده های به دست آمده توسط نرم افزار spss نسخه 15 تجزیه و تحلیل شد و از آزمون های anova و tukey برای بررسی های آماری استفاده گردید (05/0 = α). یافته ها: در کل میانگین شاخص dmft برابر 48/3 ± 89/7 بود. میانگین شاخص dmft در چهار گروه تقریباً نزدیک بوده است و به طور کلی بیشترین میانگین مربوط به گروه دندان پزشکی بود (02/4 ± 8/8) و در گروه های دیگر به ترتیب در طلاب برابر (23/3 ± 48/8)، در مهندسی (34/3 ± 49/7) و در پزشکی (4 ± 72/6) به دست آمد. تک تک شاخص ها در همه گروه ها اختلاف معنی داری داشتند (05/0 > p value). نتیجه گیری: با توجه به محدودیت های این مطالعه، با آن که میانگین شاخص dmft در دانشجویان دندان پزشکی بیشتر بود، میزان پوسیدگی در گروه دندان پزشکی و پزشکی کمتر بود. در مجموع نیاز به تدوین برنامه هایی جهت ارتقای سطح نگرش در مورد سلامت دهان جامعه دانشجویی احساس می شود.